ÇOCUKLUĞUM

Bir süredir değerlendirdiğim ve yaptığımız uzun görüşmelerden sonra karar aldığımız üzere geçen hafta 4 günlüğüne Bozyazı’ya gittim. Bilmeyenler için Bozyazı, Mersin ilinin Anamur ilçesine çok yakın küçük bir ilçesi. Burada 30 yılını doldurmuş bir yazlığımız var. Geçen zamanda kısmi onarımlar yaptıysak ta artık 30 senelik yorgunluğu ciddi bir onarım gerektiriyordu. Kısmen büyütme düşüncesiyle evi dört duvar üzerinde yenileme düşüncesiyle gerekli anlaşmaları yapıp biraz malzeme alımı ve evin bazı eşyalarını zarar görmemesi amacıyla akraba evine taşıma işleri 4 günümüzü aldı. Dün geç saatlerde Ankara’ya döndüm.

Ankara’dan Bozyazı’ya gidiş dönüş yolumuz üzerinde Mersin’in küçük bir ilçesi vardır: Mut. Bilmeyenler için, Karaman’dan sonra Silifke yolu üzerinde Torosların hemen eteğince şirin ve küçük bir ilçedir. Halen zeytincilik ve süt ürünleri üzerine güzel çalışmalar var.

Ankara’ya dönerken dün Mut’ta ara sokaklara saparak o tarihlerde kaldığımız evi buldum. 8-10 sene kadar önce de bir geçişimde bakmıştım. Resimlerde gördüğünüz evde 3 yılımız geçti. Yanda oturan yaşlı bir bayandan, evin bu sene müteaahhite verildiğini ve yakın zamanda yıkılacağını öğrendim. Evin resmini çektiğim kitabesinde 1931 yılında yapıldığı yazılı.

Mut Belediyesi’nin ve İmar Müdürlüğü’nün bu evin yıkılmasına onay vermesine inanamadım. İlçede sadece parmakla gösterilecek kadar az kalan ve ilçenin gerçek mimarisini yansıtan bu taş evin yıktırılıp biçimsiz ve görsel çirkinliğe sahip bir apartmanın dikilmesini açıkça bir cinayet görüyorum. Bu kadar eski bir evin restore edilerek koruma altına alınması gerekirken yıktırılması ne kadar yanlış olacak.

Ülkemizde her yeninin makbul ve fakat eskinin silkip atılması artık bir gelenek halini aldı. Geçmişimizi korumadığımız müddetçe geleceğimizin olamayacağını hala öğrenemedik. Bu evin yıkılmasıyla çocukluğumuzun ve yaşadıklarımın bir parçası artık geri gelmemek üzere kaybolup gidecek.