BİR HASTALIK… BİR VEDA…

Geçen Çarşamba günü sabahı başlayan ilginç ve ağır bir griple günlerdir mücadele içerisindeyim. Perşembe günü zorunlu olarak yarım günlük çalışma dışında tüm süreyi evde ve yatakta geçirmek durumunda kaldım. Hala sıkıntıyı atlatamamakla birlikte artık işbaşı yapmak durumundayım.

Tüm kışı hastalıksız atlatmak sevincinde iken bu grip doğrusu oldukça yıkıcı oldu. Günümüzün virüsleri sürekli biçim değiştiriyor galiba. Zira bu kez ne boğaz ağrısı ve yutkunma zorluğu, ne ateş ve ne de burun akması. Sadece boğazınız tahriş olmuş hissi ile ya da boğazınıza bir şey takılmış ve gidermek için yapmak istediğiniz bir öksürük ile inanılmaz bir kırıklık ve bitkinlik.

İlk gün aşırı terleyerek kırılmanın önünü aldımsa da bitkinlik hiç bitmedi ve halen kısmen devam ediyor. Bu kez antibiyotiğe başvurmadan sadece dinlenerek bazı grip ilaçlarıyla ayakta kalmaya çalıştım. Sanırım birkaç gün içinde normal yaşama dönebileceğim. Bu kadarla bitmiş olmasını diliyorum. Yaşama sağlıksız bakmak kadar kötü bir şey yok. Herkese sağlıklı bir yaşam diliyorum. Toplumsal hayatta ne yazık ki bu tür hastalıklara her zaman yakalanma riskimiz var. Vücudun kısmen dirençli olması sayesinde daha kısa sürede ayağa kalkabildiğime inanıyorum.

Gelelim vedaya…

Günlük yaşamda sanırım herkesin sürekli okuduğu bir gazetesi vardır. Geçen seneler içerisinde onunla dost olursunuz. Hepsi olmasa da yazarlarının bir çoğunu takip edersiniz.

Benim düzenli Cumhuriyet Gazetesi okurluğum 1980’de başladı, ancak evimize 1960’lar da dahi girdiğini hatırlıyorum. Yeniyetmelik dönemlerimizde biraz sıkıcı gelse de geçen zamanda bir şekilde iletişimimiz hep devam etti.

35 sene dile kolay çok uzun bir süre. Cumhuriyet benim için bir okuldu, belki de Uğur Mumcu, İlhan Selçuk, Oktay Akbal, Melih Cevdet Anday, Server Tanilli, Onat Kutlar, Bahriye Üçok, Ahmet Taner Kışlalı ile Üniversite idi demek daha doğru olur. Gerçek bir aydınlanma kadrosuydu. Onların bir bir gitmesiyle birlikte cumhuriyet çınarımızda çöktü.

Hala Erol Manisalı, Orhan Bursalı gibi çok değerli yazarlarımız var. Ama yapılan aşılar artık farklı yeşermeler içerisinde. Gazete renkleniyor ve biz dinozorların, alışık olmadığımız söylemlere geçiyor. Yaklaşık altı aydır diken üzerindeydim. Gazeteyi almaya devam etmek üzere kendime sebepler üretmeye çalışıyordum. Ama olmuyor. Diyalektik artık genlerimizde farklılıklar ortaya çıkarmaya başladı.

Bakalım bu vedamız 1990’lardaki Hasan Cemal vedası gibi geçici mi olacak yoksa sürekli bir ayrılık mı? Zamanla bakıp göreceğiz. Yaşam bizi sürekli farklı noktalara savuruyor. Cumhuriyet Gazetesi kesinlikle savunulması gereken bir kale miydi? Yoksa birilerinin hedef haline getirdiği ve “Cumhuriyet”i yıkmakla eşanlamlı bir zafer kapısı mı? Bilmiyorum. Ama en azından gazetenin içinde olanların bizlerden çok daha fazla savaşması gerekirdi diye düşünüyorum. Ne yazık ki içlerinde düzene ve dümene uyanlar çoğaldı. Ama Mustafa Kemal’in bize bıraktığı şiarlardan en önemlisi “Hattı Müdafaa Yoktur Sathı Müdafaa Vardır, O Satıh bütün Vatandır”

“Aydınlık” günlerde buluşmak üzere…