SORUMLU KİM?

Ankara son beş aydaki 3. Terör saldırısını yaşadı. Yine çok sayıda yurttaşımız yaşamını yitirdi. Pek çok yaralanan da ömrünün sonuna kadar yaşayacağı acı ve travmalarla baş başa kaldı. Çok sayıda ailenin ocağına ateş düştü. Sevdiklerinden ebediyen ayrı düştü.

Yayın yasakları, olağanüstü terör toplantıları, terörü lanetleme açıklamaları olağan rutin içinde birbirini izledi. Bu saldırıyı kimin yaptığı üzerine tv kanallarında tartışmalar başladı, olay yeri incelemeleri ile bazı bulgulara ulaşmaya çalışılıyor ve sonuçta yaşam devam ediyor ve edecek, bir sonraki saldırıya kadar…

Her zamanki gibi devletin tüm kademelerinden kınamalar ve açıklamalar yapılmakla birlikte henüz “bu işte benim sorumluluğum var” diyen olmadı. Olmayacak gibi de görünüyor. Zira devlet kültürümüzde ne yazık ki böyle bir anlayış yok. Ama böylesi bir kültür tepeden aşağı kazanılmaz, aşağıdan yukarıya alınan bir eğitimi gerekli kılar. Doğumundan itibaren yaşamının hiçbir evresinde insanımız kusurlu olmayı kabullenmez. Başına gelen her şey, başkasından ve/veya dış etkilerden gelmiştir. Yaşamı ve geleceği kendi başına belirleyebilse belki de insanımız kusursuz yaşamı kendi başına kuracaktır. Hani hep konuşuruz ya; “… Sallandıracaksın 30-40 kişiyi, bak bir daha yapıyorlar mı?” ya da “Ben Başbakan olsam görürsünüz nasıl her şey süt liman olur…” Evet, inkar etmeyelim böyle büyüyoruz. Belli yetkelerle bazı makamlara gelince de “…bana kalsaydı…” demeye başlıyoruz. Ama “ona kalanlara” geldiğimizde de sorumlu yok!

Peki sorumlu kim? Sorumlu biziz, ben, bu yazıyı okuyan sen, ya da çevremizdeki onlar… İnkar etmeyelim, yaşanan her olayda devekuşu gibi kafamızı toprağa gömen, asker, polis evlatlarımızın her gün birer, üçer, beşer, cenazelerinde saf tutmayı –sorgusuz- alışkanlık haline getiren, şehitlerimizin yetimlerini “artık bizim evladımız” diyen, ama bir tekini bile yarın ne isim ve ne de mekan olarak hatırlamayan, siyasi şantajlara seçim sandıklarında boyun eğen, ömür boyu parti başkanlığını ilan eden politikacılarımızla ve onların anlamsız siyasi çekişmeleriyle oyalanan, tv’lerde kılık kıyafet tartışmaları ve kim kimden elektrik altı bayağılıklarıyla gününü geçiren biz Türk halkı, evet suçlu biziz…

“Görmek” romanında Jose Saramago, ütopik bir toplumu anlatır. Bir seçimde halkın son derece düşük bir kısmı sandığa gider, şaşkınlık içinde, seçim iptal edilir ve yeni seçimlere gidilir. Bu kez sandığa kimse gitmez. Evet, ne zamanki böyle kararlı bir halk olur ve sarsılmaz bir şekilde kesin kararımızı ilan edersek o zaman, bu şekilde ölüp giden fertlerimize belki borcumuzun bir kısmını ödeyebiliriz…

Sorumlu ve suçlu biziz ey halkım, ben, bu yazıyı okuyan sen ya da çevremizdeki onlar…