19. yüzyılın büyük ressamlarından William Holman Hunt’un bir bahçeyi anlatan tablosu Londra Kraliyet Akademisi’nde sergileniyordu. Hunt’ın “Evren’in ışığı” adını verdiği bu tabloda, gece elinde fenerle bahçede duran, filozof görünüşlü bir adam vardı. Adam tek eliyle bir kapıyı vuruyor ve içeriden sanki bir yanıt bekliyormuşcasına duruyordu.
Tabloyu uzun uzadıya inceleyen bir sanat eleştirmeni Hunt’a dönerek;
-“Güzel bir tablo doğrusu, ama anlamını bir türlü kavrayamadım” dedi.
-“Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu çizmeyi unutmuşsunuz da…”
Hunt gülümsedi;
-“Adam sıradan bir kapı vurmuyor ki…” dedi ve tablosunun anlamını açıkladı;
-“Bu kapı insan kalbini simgeliyor. Ancak içeriden açılabildiği için dışarıda kol olması gerekmiyor.”
-“O kapı size içeriden açılmamışsa hiç giremezsiniz.”
Tabloyu uzun uzadıya inceleyen bir sanat eleştirmeni Hunt’a dönerek;
-“Güzel bir tablo doğrusu, ama anlamını bir türlü kavrayamadım” dedi.
-“Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu çizmeyi unutmuşsunuz da…”
Hunt gülümsedi;
-“Adam sıradan bir kapı vurmuyor ki…” dedi ve tablosunun anlamını açıkladı;
-“Bu kapı insan kalbini simgeliyor. Ancak içeriden açılabildiği için dışarıda kol olması gerekmiyor.”
-“O kapı size içeriden açılmamışsa hiç giremezsiniz.”
Merhaba Mehmet Bey,
YanıtlaSilBu anlamlı yazınızı okurken insan denen varlığın ne kadar özel olduğunu hatırladım... Ve dedim ki, maddiyatın karşılamadığı; ancak sevgiyle kazanılacak bu inanılmaz olgunun sesini biz insanlar ne zaman dinleyecek? Ne zaman dünyanın tek hakimi sevgi olacak?. Saygılarımla..
Aslında insan beyninin ilginçliği de burada galiba. Tüm güzellikleri üreten yaşama anlam veren insan iken, öte yanda tamamen ters çalıştırıldığında dünyayı ve güzellikleri de yok eden yine insan. Dediğiniz gibi bu çelişki ne zaman iyilik ve güzellik yararına dönerse sevgi dünyaya hakim olacak!
SilSevgi ve saygılarımla.